Honeymoon!
Nadat we onze koffers hebben uitgestald in de meest luxueuze honeymoon suite ooit, ontvouwt zich de eeuwig terugkerende discussie tussen Maikel en mij. Ik probeer Maikel enerzijds te overtuigen van alles dat we echt mòeten zien de komende drie weken in Mexico en Maikel probeert mij anderzijds over te halen meer rust en tijd voor ontspanning te nemen. Mijn antwoord is hetzelfde als altijd: ‘Ik ontspan niet door de hele dag op een bedje aan het zwembad te liggen’. Zijn antwoord is net zo voor de hand liggend en net zo’n herhaling van zichzelf als dat van mij: ‘Echt hoor, reizen met jou is best vermoeiend haha.’
We lopen kibbelend naar de uitleg van de gids. Deze prachtige, Mexicaanse dame zal het komende uur vertellen wat er allemaal te doen is in de omgeving van ons resort. Maikel heeft ondertussen de bar gevonden; ik zit op het puntje van mijn stoel te luisteren en schrijf ijverig mee wanneer de uitleg verder gaat. Een uur en drie cocktails verder krijg ik van mijn kersverse echtgenoot toestemming om 11 van de 12 trips te boeken bij de gids. 1-0 voor Milou.
De eerste trip…..
Achteraf bekeken zal de eerste trip in Mexico ook de tofste worden. Op woensdagochtend om 4.30 uur start ons avontuur en licht gespannen vertrekken we vanaf het resort. We rijden twee uur naar een ander pick-up point, reizen nog eens een uur met de bus en bereiken dan een klein strandje. Rianne, de Nederlandse gids deze dag, voorziet het gezelschap van een geel reispilletje en verzekert ons dat we haar over een uur dankbaar zullen zijn voor het uitdelen van deze tabletten. We gaan walvishaaien spotten en hiervoor zullen we ruim een uur in een rubberen boot over het water kletteren. De kapitein zal ons naar de plek brengen waar de Atlantische oceaan en de Caribische zee elkaar ontmoeten. Door de warme en koude stromingen die daar botsen, komt plankton omhoog en laat dat nu de favoriete snack zijn van deze reuzen.
Rianne heeft niet overdreven; wat een helse rit in die oranje, rubberen boot. Van de 10 toeristen zijn er 9 misselijk geworden tijdens deze tocht. Wanneer we op plaats van bestemming zijn, lijkt het alsof er een buikgriepvirus om zich heen grijpt. Ook Maikel en ik spugen vlot mee. De instructies worden maar half gehoord en we vergeten bijna waarom we hier zijn. ‘A perfect day’, fluistert de kapitein naar mij. Ik kijk om me heen en aanschouw een adembenemend schouwspel. Met een sereniteit, zoals ik deze nog nooit eerder heb gezien bij wilde dieren, bewegen de ‘giants’ zich naar de oppervlakte en maken fonteintjes op hun ruggen door rustig uit te blazen. De zon schittert op het water en we zijn omringd door misschien wel 35 walvishaaien. De rubberen bootjes liggen ver uit elkaar en we horen niets anders dan het kabbelende water en het uitademen van de walvishaaien. Wauw!
We zijn behoorlijk zeeziek…..
De misselijkheid is nog steeds aanwezig, maar wordt verdrongen door een gevoel van adrenaline en nieuwsgierigheid. Per tweetal mogen we, aan de hand van Rianne, snorkelen in de buurt van de boot. Maikel en ik zitten beroerd op de rand van het oranje ding en het moet er lachwekkend hebben uit gezien met mijn witte wangen en te grote duikbril. Rianne gilt: ‘Nu’. We springen in het koude water en dan volgen meerdere magische momenten zich op.
De walvishaaien zijn prachtig! Het lijkt alsof ze in slow motion voorbij zwemmen en dit minuten duurt. Het geeft ons de mogelijkheid deze enorme gevaarten van dichtbij te bekijken, de spikkels op hun huid te tellen en ik ben enorm onder de indruk van de grootte van hun vinnen. Ik voel me klein in deze immense oceaan waar deze dieren de baas zijn en ik zie Maikel naast me net zo genieten. De eerste paar minuten bewegen we eigenlijk niet of nauwelijks en kijken we alleen maar. We hebben van tevoren met elkaar afgesproken dat we de walvishaaien op geen enkele manier willen hinderen.
Een reus doemt op in de verte
Ik draai mijn hoofd naar rechts en zie dat er achter Maikel een grote joekel opdoemt. Hij ziet er vriendelijk uit en komt rustig dichterbij. Rianne en Maikel hebben het niet door. Ik wil nog geen alarm slaan omdat mij is verzekerd dat ze ècht niet gevaarlijk zijn voor mensen. Nog 20 meter, nog 15 meter, nog 10 meter; holy shit, wat is dat ding groot. Wanneer deze koning nog 5 meter van ons vandaan is, tik ik Maikel aan. Maikel draait zijn hoofd om en kijkt nu in een enorm bek van 1,5 meter breed. Hij schrikt zich wezenloos en deinst naar achteren. Rianne heeft ons in enkele seconden boven. Waar ik nog denk dat we misschien toch wel zijn aangevallen door een walvishaai, komt Rianne niet meer bij van het lachen: ‘Hahaha, ik zei toch dat ze ècht alleen maar plankton eten. Hij deed z’n bek zo ver open om plankton naar binnen te zuigen haha. Je had jullie gezichten moeten zien, schitterend!’ Enigszins ongemakkelijk klimmen we de boot weer in.
We mogen daarna nog twee keer in het water plonzen om deze dieren te bewonderen en we genieten maximaal. Daarna varen we door naar de zeer fotogenieke plek ‘Isla Mujeres’, waar iedereen weer een beetje zichzelf wordt. We eten nacho’s met guacamole in het ondiepe water en we voelen ons al herboren. Maikel en ik beseffen ons op dat moment dat we een herinnering voor het leven erbij hebben. Gracias Mexico!
Op zoek naar nog meer spannende reisverhalen? Klik dan hier!
