De eerste beelden van Zanzibar..... ons reisverhaal
De eerste beelden van het straatleven schieten als foto’s langs mijn gezichtsveld tijdens de reis van het airport naar onze accommodatie. Chaos, afval en bedrijvigheid kenmerken de enige geasfalteerde weg van het eiland. Ik zie mensen, veel mensen, die hun tijd nemen voor het leven. Ik houd van dit continent. Het lijkt alsof de gebroken aarde rookt, de klok langzamer tikt en de warmte hier altijd de baas is. Goedemorgen Afrika!
Photo credit: Marco Westerhof
‘Makunduchi’
Een paar uur na aankomst in onze accommodatie mogen we mee met een rondleiding in het nabij gelegen dorp ‘Makunduchi’. De lokale gids vertelt ons dat dit een van de armste dorpjes in het gebied is. Tientallen kinderen volgen ons op de voet, op de blote voet. De meisjes in gekleurde prinsessenjurken en de jongens in een shirt of boxer. Foto’s mogen we maken, maar wel tegen een vergoeding van een paar cent. Er is geen stroom, geen stromend water, onvoldoende bedden voor de grote gezinnen, onvoldoende kleding etc. We schieten veel foto’s…..
Photo credit: Marco Westerhof
Collectivisme is hun kompas
Een Nederlandse mevrouw vertelt tijdens de tour dat ze werkt aan de ontwikkeling van een safarikamp. Een inwoner van dit dorpje kan goed bouwen en met de beste bedoelingen van de wereld wil zij hem inhuren. Ze biedt hem een salaris dat veel te hoog is voor Zanzibar’s begrippen en denkt dat de deal daarmee rond is. Meneer neemt de tijd, zucht en zegt: ‘Nee bedankt. Ik heb niks aan geld. Geef mij fatsoenlijke gewassen, bedden voor de inwoners van mijn dorp of lekker eten. Het is niet alsof ik mijn verdiende geld kan investeren in een bloeiende economie.’ Collectivisme is hun kompas.
Deze mensen leven in een groot gat tussen hoop en vrees. Er is geen realistisch toekomstperspectief dat bestaat uit studeren, uitvliegen of het waarmaken van ambities. Vrees bestaat er niet zo min….. Ik spreek met dezelfde meneer over hoe hij op zoek gaat naar voedzaam eten in een rivier waar krokodillen zwemmen. Hij vindt het onvoorstelbaar dat Europeanen eten laten bederven in de koelkast en dit niet uitdelen aan vrienden en familie wanneer het ‘over’ is.
Photo credit: Marco Westerhof
Een idealistische ondernemer
Een andere, Europese ondernemer vertelt over zijn missie die gaat over het versterken van de positie van locals op het eiland. Tot een jaar geleden had het grootste deel van zijn huidige personeel geen werk of deed zaken als ‘beach boy’ en verkocht niet bestaande excursies aan toeristen. Zijn idee is om zijn resort te runnen met mensen die geboren en getogen zijn in Zanzibar en dat is gelukt! Zijn personeel spreekt inmiddels een redelijk woordje Engels en heeft zich horeca-etiquette eigen gemaakt.
Hakuna matata!
De eigenaar draagt zorg voor een ziektekostenverzekering en richt een huisje achter de appartementen van de gasten in. ‘Zo vond ik het vooral van belang dat mijn personeel goed kan koken met een hygiëne-standaard zoals wij die kennen in Europa’, vertelt hij. ‘Ik liet mooie keukens plaatsen en zorgde voor goede pannen en ander gerei. Toen ik na twee weken een kijkje nam in hun optrekje, schrok ik in eerste instantie…..de keuken is er volledig uitgesloopt en er was geen lepel of koekenpan meer te bekennen.
Ik vraag natuurlijk om een verklaring en mijn personeel vertelt me dat ze alles hebben verkocht. Ze hebben er een tv, kleding en mobieltjes voor het hele dorp voor gekocht. Mijn volgende vraag is hoe er dan nu gekookt wordt, maar dat is een overbodige. Ik zie twee koks actief vuur maken op een stapeltje stenen. De maaltijden eten ze met hun handen en zo zie ik dat ik een paar stappen heb overgeslagen in het figuurlijke slaan van bruggen. Hakuna matata!’
Photo credit: Marco Westerhof
Benieuwd naar wat wij nog meer meemaakten in Afrika? Klik dan hier!
