Eerder duikervaringen
Al sinds mijn pubertijd worden mijn slijmvliezen, ogen en neus geteisterd door diverse allergieën. Stof, pollen, muggenbeten; het is allemaal aan mij besteed. Hierdoor was mijn eerste duik ooit in Mexico, op z’n zachtst gezegd, spannend. Mijn oren knalden gevoelsmatig van mijn hoofd en het zakken langs het touw naar bodem van de oceaan, verliep moeizaam. Uiteindelijk hebben we een fantastische, eerste duikervaring beleefd die ik nooit meer zal vergeten. En nu we in Thailand zijn, zijn we op zoek naar nog zo’n unieke ervaring…..
Koh Phi Phi
Vanuit het eiland ‘Koh Phi Phi’ zou je de mooiste duikspots kunnen bezoeken, aldus de Lonely Planet. Onze laatste dag op deze tropische plek verloopt relaxt en we laten ons meevaren in het ritme van de duikschool. Een mini theoriecursus, een praatje door de ´dive instructor´ en het verzamelen van de welbekende duikoutfit. Het blijft toch spannend; zeker wanneer je op alle risico’s wordt gewezen. Ik vulde eerlijk in dat ik voor mijn allergieën een puffer en neusspray gebruik en tabletten slik. Hier wordt vluchtig overheen gekeken. Ik maak me niet druk, want het papier dat bewijst dat ik verantwoord kan duiken heb ik in een speciaal vakje van mijn tas gedaan. No worries!
We varen weg van de pier, in niet de allergrootste boot, en ik voel direct dat het geheel behoorlijk schommelt. Ik kijk achterom en de kapitein lees mijn angst goed af: ‘It’s just a 30 minute drive, relax.’ Oké, focus op de horizon en nu proberen niet misselijk te worden. Blijkbaar had ik niet meer nodig dan 10 minuten om kotsmisselijk te worden. Pfffff, wat een drama. Adem in, adem uit. Het enige voordeel is dat ik me niet langer druk maak over duikziektes, ontploffende longen en de duiksignalen die ik door elkaar haal. Mijn belangrijkste zorg is nu; hoe zorg ik ervoor dat ik niet alles onder spuug?
Toch maar niet duiken
Wanneer de kapitein vaart minder en iedereen zich zichtbaar voorbereidt op de eerste duik, schuift de instructeur bij mij aan. ´There seems to be a problem. You use an inhalor at a daily base; we can’t let you go diving with us. You’ll have to stay on the boat.’ Door het wisselen van tassen blijkt dat, het papiertje dat me hieruit zou kunnen redden, zich nog aan wal bevindt in een kluisje bij de duikschool. Foto’s, protest en een medische uitleg aan mijn zijde, doet niets af aan de beslissing van de beste man. Ik mag niet mee duiken. Ik weet niet wat ik erger vind; dat ik de komende drie uur alleen doorbreng op deze schommelboot of dat al het moois dat de Thaise onderwaterwereld te bieden heeft, aan me voorbij gaat. Ik vertel Maikel dat hij vooral toffe foto’s moet maken en toch moet proberen te genieten, er komt wel weer een volgende keer.
Zeeziek….. en goed
Ik nestel me in een hoekje en probeer de tijd te doden door in gedachte terug te blikken op onze heerlijke reis tot nu toe door Azië. Mijn gedachten worden bruut verstoord door de golven die de boot aan de onderkant treiteren. Ik voel me ziek, zieker, ziekst. Ik loop rond, ik eet nootjes, ik drink water, niets helpt. Hoelang zijn ze al weg? 19 minuten. Oké, nog minimaal 41 minuten voordat ze terugkomen voor een pauze. Op het moment dat ik besluit het water in te springen en een stuk te zwemmen, word ik tegen gehouden door Ran. Mijn enige doel nu nog is het bereiken van de rotspartij die 100 meter verder in zicht is. Daar wil ik zo graag wachten tot Maikel klaar is met duiken en echt, echt, echt niet meer op deze wipwap.
Ran, het hulpje van de kapitein, loopt naar mij toe. Wankelt hij of ben ik ook mijn balans aan het verliezen? ‘You sick?! I have something for you, it always work.’ Ran maakt met zijn handen mijn rechterhand open en legt er een enorme, zwarte pil in. Ik kijk hem verdwaasd aan en hij knikt. ‘Take it’ en hij tikt me liefkozend op mijn wang. Ik staar naar de pil, naar Ran, naar het water en weer naar de pil. Alle alarmbellen in mij gaan af. Natuurlijk zegt mijn ethisch kompas dat je never nooit een pil aanneemt van een vriendelijke vreemde. Ik zie de krantenkoppen al voor me: ‘Nederlandse, naïeve toerist ontvoert na vrijwillig drugsgebruik’ of ‘Tien kilo XTC gevonden in backpack van Nederlandse reiziger na zeeziekte.’ Ik twijfel, ik twijfel en ik neem de pil. In een vastbesloten slok laat ik de pil naar beneden zakken en in hetzelfde hoekje al voorheen wacht ik het effect af.
Die zwarte pil…..
Voor mijn gevoel een dag en een nacht later, knipper ik langzaam tegen het zonlicht in. Ik kom rustig overeind en ik zie dat iedereen weer op de boot is. Maikel kijkt me met een grote glimlach aan en zegt: ‘Je bent zeker 3 uur out geweest haha. Goed geslapen, lieverd?’ Ik zie dat de kapitein de eerste duikers weer aan wal laat en mijn hart maakt een sprongetje van geluk. Ik ben niet meer misselijk en ik ben volledig door de tijd heen geslapen. Yes! Maikel heeft een fantastische duiktrip gehad en deze ellende is voorbij. Bij het uitstappen, vang ik een glimp van Ran op. Ik vlieg in zijn armen en bedank hem in vier talen die hij allemaal niet spreekt. Gered door de zwarte pil!
Benieuwd naar wat wij nog meer meemaakten in Azië? Klik dan hier!
