Citytrip Verona
Honderden lichtjes, Italiaanse buitenlucht, klassieke hoogtepunten, een betoverend amfitheater en een sfeer zoals deze alleen in Verona te vinden is. Dat is de droom van het bezoek aan een Italiaanse opera met ons gezin. We lopen naar het centrum van Verona waar we alle vier onze ogen uit kijken. Fayenne komt toe aan haar ‘shopping’ behoefte en Qian interesseert zich vooral voor alle kraantjes in de romantische straatjes waar je flesjes kunt vullen met water. We genieten van het Italiaanse ijs, het toeristische treintje en al het andere in deze verademende stad.
Het amfitheater van Verona is prachtig!
Om 20:00 uur treedt de schemering in en we zoeken een plekje op de grote stenen die als tribune dienen in het theater en nog warm aanvoelen. We zien direct dat andere bezoekers beter voorbereid zijn dan wij. De ‘echte’ Italianen spannen de kroon; zij hebben niet alleen zachte kussens bij zich, maar ook wijn en diverse lekkernijen. Shit, niet aan gedacht. We nemen plaats en nemen voor lief dat onze billen na een halfuurtje indutten. We gaan regelmatig verzitten, maar missen het comfort van de Italianen.
Opera 'Aïda'
De opening van ‘Aïda’ is spectaculair. Enorme decorstukken, bizar mooie stemmen en uitgedoste artiesten, kleuren het podium. De teksten zijn niet te volgen en daarom is het maar goed dat onze ogen en oren gestreeld worden tijdens dit spektakel. Wanneer het echt donker wordt en ik naar links kijk, schiet ik in de lach. Maikel heeft enkel een zonnebril met sterkte bij zich en geen ‘normale’ bril. Mensen om ons heen vragen zich waarschijnlijk af of wel Maikel slechtziend is of wel te ijdel is om zijn favoriete accessoire af te zetten.
Qian kijkt zijn ogen uit en wij genieten met hem mee. Na de eerste akte zijn er, zoals we hoopten, honderden lichtjes te zien. Onze kids kunnen de musical amper volgen, maar vinden het een festijn. Na 2 uur draaien, wisselen van bil en verzitten, hebben Maikel en ik het wel gehad. We hebben de ervaring gekregen waarvoor we kwamen, we zijn blij dat we het hebben meegemaakt en we maken aanstalten te vertrekken.
Wat er gebeurt als kinderen gelijk hebben…..
Ik kijk als eerste in het boze gezicht van Fayenne: ‘Sssstttt, ben eens stil. Waarom staan jullie?’ Qian volgt zijn grote zus direct: ‘Jullie maken herrie. Wat is er?’ We leggen met handen en voeten uit dat we willen gaan en waarom we willen gaan. We vulden onbewust voor de kinderen in dat zij opgelucht zouden zijn dat we gaan. De kinderen blijven protesteren waarop wij knielen en hun argumenten aanhoren. ‘Deze kaartjes hebben veel geld gekost en we hebben hier allemaal naar uitgekeken. Ik vind het hartstikke mooi en ik vind ook dat we het gewoon moeten afkijken. Bovendien kun je het niet maken voor de artiesten om eerder te vertrekken’, zegt Fayenne besluitvaardig. Qian bevestigt, natuurlijk: ‘Dat vind ik ook’.
Verrast door de vastbeslotenheid van onze kinderen, wurmen we ons ongemakkelijk terug naar onze zitplaatsen. Na een kwartier slapen mijn billen opnieuw, maar het maakt me niks uit; ik ben trots op deze twee! En zo lopen we, na drieënhalf uur bij de Italiaanse opera op een betonnen zitvlak te hebben gezeten, terug naar onze parkeerplek. Droom uitgekomen!
Op zoek naar tips over reizen met kinderen in Italië? Klik dan hier!
