Op safari in Tanzania
Afrika op haar allerbest; savanne, rossige aarde en wildlife, heel veel wildlife. Onze eerste ontmoeting met dit continent had op het tropische eiland ‘Zanzibar’ plaats gevonden. De afgelopen week hadden we volop genoten van de zee, de Afrikaanse danskunsten van de ‘Masai’ en werden we voor het eerst geconfronteerd met de keiharde armoede van de dorpelingen. De Nederlandse eigenaar van onze accommodatie had een driedaagse safari voor ons georganiseerd in buurland ‘Tanzania’.
Photo credit: Marco Westerhof
Vliegen over de Afrikaanse savanne
Tijdens de reizen die hierna zouden volgen, praatten wij nog vaak over deze vlucht. Gevoelsmatig was het kleine vliegtuigje veel te zwaar beladen en in mijn beleving hebben we geen minuut ‘steady’ gevlogen. De angst in de ogen van mijn wederhelft verdwijnt wanneer de laatste wolk zich oplost en er een adembenemend uitzicht tevoorschijn komt. De landing is er één zoals uit een Afrikaans sprookje. De smalle wielen van het vliegtuigje zorgen voor een dramatische oranje stofwolk, de impala’s springen gracieus weg voor de piloot en gevoelsmatig worden we in de bosjes bespioneerd door Simba. De zon brandt door de ramen en ons safarisprookje is begonnen!
Photo credit: Marco Westerhof
Serengeti National Park
De jeep brengt ons naar een tentenkamp, midden in ‘Serengeti National Park’. Onderweg horen we een olifant toeteren en ik vraag me constant af wat ik zie bewegen tussen de immense bananenbladeren. Onze tent grenst aan een oever en vanaf 4.00 uur in de ochtend worden we plagend gewekt door 50 bavianen. We vinden het prachtig. De safaritocht begint twee uur later en we zijn, net als de rest van de het gezelschap, enorm opgetogen. Ervaren rangers vertellen ons dat de aanblik van de eerste giraffe in het wild je voor altijd bij zal blijven. Na 10 minuten rondrijden in het reservaat verscheen ze; vanuit rechts achter in een sierlijke draf passeert onze eerste giraffe in het wild de jeep. Magie, kippenvel, een herinnering voor altijd.
Photo credit: Marco Westerhof
Lunchen met familie Nijlpaard
Rond het middaguur parkeert de ranger de jeep onder een grote boom en begint gedienstig onze lunch uit te serveren. Nieuwsgierig kijkt het clubje vakantiegangers naar de tientallen witte bakjes die één voor één worden geopend. Een heerlijke, die ochtend vers bereide, lunch wordt uitgeserveerd op de meest iconische picknickplek die we ooit hebben gezien. De campingstoeltjes staan gezellig onder de boom en we genieten van de broodjes, een salade en pompoensoep.
We zitten op zo’n 100 meter afstand van een poel en in het lage water verraden schattige oortjes dat ‘familie nijlpaard’ ons heeft gespot. De goedlachse ranger legt, zoals hij dat de hele ochtend al doet, het gedrag van de dieren uit. ‘We kunnen hier zonder problemen lunchen. De nijlpaarden zijn rustig en vallen enkel aan als ze zich bedreigd voelen. Zolang we niet tussen het water en de dieren in komen te staan, is er niets aan de hand dus geniet van de lunch!’ En dus doen we dat…..
Photo credit: Marco Westerhof
Hippo’s are coming
Na een heel blikje cola te hebben gedronken, moet ik plassen. Shit, dat durf ik eigenlijk niet in de wildernis te midden van ‘the big five’. Zoals altijd schiet Maikel mij te hulp en blijft op de uitkijk staan voor pottenkijkers en leeuwen. Ik laat langzaam mijn broek zakken; wetende van mezelf dat ik er even tijd voor nodig heb me hieraan over te geven. Wanneer ik bijna mijn eerste druppel de vrije loop wil laten, knijp ik mijn ogen samen om mijn beeld scherper te stellen. Zie ik nu de nijlpaarden die eerst zo ver weg, schattig en klein leken, nu steeds groter worden? Volgens mij rennen ze nog niet, maar ik zweer toch dat ze dichterbij komen.
‘Hippo’s are coming, hippo’s are coming’, horen we de ranger schreeuwen. Alsof ik niet naakt ben van onderen, sta ik direct op om een inschatting te maken van het naderende gevaar. Maikel hijst in één ruk mijn ondergoed en broek omhoog en ik voel een ruk aan mijn pols. Dwars door de brandnetels racen we terug naar de jeep en we stuiten op een complete chaos. De campingtafel is oranje geworden door het omstoten van de bakjes pompoensoep. Overal ligt brood en de vakantiegangers springen angstvallig de jeep in.
Het beige hoedje van de assistent ranger leunt op zijn neus en de zweetdruppels lopen langs zijn oren. De nijlpaarden zijn nu echt dichtbij en Maikel en ik springen op de laatste twee vrije stoeltjes in de jeep. De ranger sluit net op tijd de deuren en wanneer we wegrijden zien we dat de grote poten van de nijlpaarden onze lunch verpletteren.
Photo credit: Marco Westerhof
In alle rust wordt de safari voortgezet en het duurt ongeveer een uur voordat iemand meer dan twee zinnen zegt en voordat iedereen er om durft te lachen. Het zal 4 jaar duren voordat ik weer plas in de Afrikaanse buitenlucht….
Op zoek naar meer Afrikaanse reisverhalen? Klik dan hier!
