Op naar Sint Lucia!
Na 5 spannende, schitterende safaritochten door de Afrikaanse savanne waarbij om 4.00 uur opstaan eerder regel dan uitzondering is, zakken wij moe en voldaan af naar het oosten van Zuid-Afrika. De wetlands van Sint Lucia zullen ons strand en gezelligheid brengen in de bewoonde wereld, na een week in de bush te hebben geleefd. Eén nacht zouden we onze zo geliefde slaapuren nog opofferen om schildpadeieren te zien uitkomen op het strand en daarna zouden we dan toch echt onze welverdiende slaap krijgen.
Geen avonturen te beleven?
Om 3.30 uur start de tour, met onze ogen meer gesloten dan open, in een open truck, in het donker, in de regen, op naar de schildpadden. Het eerste uur loodst de jeep ons door het national park dat we die dag al bij daglicht hebben kunnen aanschouwen. Rustig pruttelt het voertuig voort met een net zo rustige gids die gepassioneerd vertelt over zijn Sint Lucia. Hij moet toegeven dat de meeste reizigers voor het grote wild naar Zuid-Afrika afreizen en dat je daarvoor eigenlijk niet naar dit dorpje moet komen. Er lopen dan weliswaar met enige regelmaat nijlpaarden door het stadje, maar echt spannend wordt het eigenlijk nooit. Tot nu…..
Heus angstzweet…..
Vrij onverwachts piepen de remmen op het smalle asfalt. Door de regen en door het tijdstip, zijn wij achterin een beetje weg gedoezeld. Ik zie het Engelse stel en het Franse viertal schrikken. Ik knipper nog een paar keer door de druppels op mijn wimpers heen en opeens ben ik klaarwakker! Zie ik dat nou goed? Voordat ik het plaatje voor me kan analyseren, maakt een oorverdovend trommelgeluid ruimte voor de realiteit.
Ik zie twee immense Afrikaanse olifanten vlak voor de truck staan. De ogen kijken als vier felrode laserstralen dwars door ons gezelschap heen. De slurf gaat omhoog, het geluid dat ze produceren is van een behoorlijk volume en de flapperende oren zijn zo groot dat het lijkt alsof ik de wind kan voelen die ze produceren.
Tot mijn grote verbazing lijkt het zestal voor ons zich niet zo druk meer te maken. In een slakgang pakt één van de Fransmannen zijn camera tevoorschijn en richt deze op de twee giftige, wilde dieren. Ik zie dat de regendruppels op het voorhoofd van onze gids plaats hebben gemaakt voor heus angstzweet.
Wat me zo irriteert in films, lijkt ons nu ook te gebeuren. De eerste 30 seconden, die voelen als 3 eetmalen, gebeurt er niets en verroert niemand zich. Ik ben er van overtuigd dat onze laatste uur is geslagen, terugdenkend aan die tientallen filmpjes op YouTube waar olifanten met enige regelmaat trucks met toeristen omver gooien zonder enige moeite. Door deze paniek hoor ik mezelf roepen: ‘Turn around, please, turn around’.
‘Very agressive elephants’
De Fransman besluit dat dit zijn moment is om de twee grootste dombo’s ooit van dichtbij te fotograferen en een verblindende flits licht Sint Lucia even op. Het tweetal reageert hier direct op door nog harder te toeteren en ze komen nu zo dichtbij dat de afstand naar de truck niet meer dan 3 meter is.
De gids roept: ‘Very agressive elephants, very agressive elephants. If they come closer, we seriously have a problem’. OMG! Waarom doen we dan niks? De gids, alsof hij mijn gedachte kan lezen, roept naar achteren: ‘The more we back up, the sooner they will attack. We have to stay put’. Ja hoor, natuurlijk! Laten we hier blijven staan. Er gaan seconden voorbij waarin ik me blind staar op het achterhoofd van onze gids, die op zijn beurt de zaklamp straks gericht houdt op de olifanten.
Ik verstop me!
Ik besluit, als enige, me te verstoppen onder het bankje waarop we zitten. Waarom? Geen idee. Daar breng ik nog meer luttele, angstige seconden door totdat ik een ander, vreemd geluid hoor. Iemand schreeuwt, hard. Ik kan geen touw vast knopen aan de woorden en kom langzaam tevoorschijn van onder het bankje. Ik zie dat onze gids uit de auto is gestapt, op de motorkap van de jeep is gaan staan met een houten stok en een Afrikaanse woordenmix ten gehore brengt.
Als een wilde gaat hij tekeer en de olifanten kijken hem bedenkelijk aan, lijkt het wel. Ze aarzelen, ze stampvoeten nog een keer en draaien, thank God, om! Ik blijf nog 10 minuten als verstijfd zitten op het bankje en zal het nooit meer eens zijn met iemand die claimt dat je in Sint Lucia geen avonturen kunt beleven……..
Op zoek naar nog meer spannende reisverhalen? Klik dan hier!
7 thoughts on “‘Onder het bankje’ – Reisverhaal Afrika”
Wat een verhaal. Ik voelde je angst. Prachtig geschreven.
Dankjewel voor je reactie! 🙂
Precies het zelfde meegemaakt met neushoorns. Het enige verschil is dat deze dieren het bakkie wel geraakt hebben waardoor we zo’n 2 meter verschoven.
Zeer spannend, maar toch een mooi verhaal om mee thuis te komen haha.
Ooooo wauw, dan mag ik dus niet eens klagen haha. Mooie verhalen hè! Vergeet je nooit meer…..
Geen foto’s kunnen scoren achteraf van die Fransman?? Was nog leuker geweest bij het stukje.
Wij vonden St Lucia een van de mooiste plekjes in Zuid Afrika. Walvissen wezen kijken daar op het strand, bij een krokodillenfarm geweest, in het safaripark en natuurlijk met de boot mee naar de nijlpaarden. S’nachts ook nog rondgereden door het stadje maar helaas geen wandelende nijlpaarden gezien maar al bij al is er daar genoeg avontuur te beleven.
Inderdaad! Hadden we de Fransman maar gefotografeerd….. Sint Lucia is super mooi, helemaal met je eens. De krokodillenfarm hebben we niet gezien, lijkt me wel tof! En ook wij hebben ’s nachts door het stadje gereden en geen wandelen nijlpaarden gezien haha. Dank voor de reactie!