Op naar Pai…..
Soms kom je tijdens het reizen op plekken die alle verwachtingen waar maken. Vriendinnen, blogs, medereizigers en iedereen die op ons Thaise pad komt, vertelt honderduit over ´Pai´. Het zou het gezelligste dorpje van Noord-Thailand zijn. Vanuit ‘Chiang Mai’ stap je in een busje dat vier uur door de bergen slingert om dit dorpje te bereiken. Tussendoor stop je een keer op een plek waar je je huisdier nog niet wil laten plassen, maar het is het allemaal waard. In Pai is de sfeer ontspannen, is de zon fel, serveren ze de lekkerste Pad Thai en zijn de rijstvelden bijzonder mooi, aldus de ervaringsdeskundigen. En zo lieten ook wij ons verleiden om in het roestige busje te stappen bij chauffeur ‘Aroon’.
Met 14 mensen zitten we keurig achter elkaar gesorteerd in het benauwende busje, volledig in elkaars space. Ik heb mezelf naar het middenpad gefrommeld en ik beloof mezelf mijn blik zolang mogelijk op de weg te richten. Het eerste uur verloopt voorspoedig. Zo voorspoedig zelfs, dat ik mijn ogen wel even dicht durf te doen. Enkele minuten later belanden we in een heftige storm en rijden we onder een zwart wolkendak. Het busje glibbert en glijdt en onze medepassagiers worden steeds stiller. Het is voor Aroon blijkbaar een teken om harder te gaan rijden. Ik sluit mijn ogen en ik denk aan alle pittoreske plaatjes die ik van Pai heb gezien. De rijstijl van Aroon, in combinatie met de storm, zorgt ervoor dat de medereizigers commentaar leveren op de chauffeur. Er ontstaat lichte paniek in het busje en na een halfuur vurig gediscussieerd te hebben, zet Aroon het voertuig langs te kant.
En, waar zijn we? Inderdaad; bij één van vieste ‘toiletten’ die we ooit hebben gezien, en geroken trouwens. Drie reizigers spugen er op los en dat triggert onze misselijkheid ook. Ik zie dat Maikel zich afzondert en een eigen plekje zoekt om over te geven. Wat een ellende! Het ergste is misschien nog wel dat we pas halverwege zijn en dat dit zooitje weer terug gepropt moet worden in de bus. Zo gezegd, zo gedaan. Er wordt niets meer gezegd totdat de groene rijstvelden van Pai opdoemen in de verte. Finally!
Een regenachtig welkom
Het regent nog steeds wanneer we arriveren in het donker en Aroon is dit gezelschap liever kwijt dan rijk. We worden gedropt in het, dat moet gezegd worden, ontzettend sfeervolle centrum van Pai. Voordat we ons vergapen aan al het moois dat Pai te bieden heeft, willen we onze bagage veilig stellen en zeker weten dat we onze accommodatie kunnen bereiken. We komen er op dat moment achter dat ons huisje te ver van het centrum af ligt om te lopen. Inmiddels is zelfs mijn ondergoed nat; er moet nu echt iets gebeuren! Maikel probeert tevergeefs contact te leggen met onze accommodatie. Achteraf zal blijken dat we € 68,- aan belkosten hieraan besteden. Door het nare weer zijn alle taxi’s al voorzien van klanten en staat voor ons enkel de tuk tuk, jawel, zonder dak, tot onze beschikking. Die avond gaan we bibberend van de kou slapen en hopen we dat Pai dit nog goed gaat maken met ons…..
Nieuwe ronde, nieuwe kansen
Dag 2! Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Omdat we onze accommodatie voor het eerst bij daglicht zien, zien we nu pas dat deze adembenemend mooi in de natuur ligt. We ruilen onze backpack op de kamer om voor een ‘daypack’ en hup, de scooter op. We scooteren uren naar verschillende hoogtepunten en eten de lekkerste, verse gerechten in het centrum. Wat een sfeer, wat een eten, wat een mensen; wauw!
Eén van de hoogtepunten in Pai is ‘Pai Canyon’; hier heb ik mijn wandelschoenen voor meegenomen! Als je een beetje avontuurlijk bent, kun je hier 2 uur lang klimmen en klauteren. Op de berg klimmen, er weer af glijden en op eigen houtje de natuur ontdekken. Beter wordt het niet, toch? Na deze heerlijke dag scooteren we zo rond het avondeten terug naar ons huisje. Op de scooter voel ik me niet helemaal lekker. Ik voel me misselijk en ik krijg steken in mijn ogen. Ik houd mezelf voor dat ik gewoon iets moet gaan eten. Wanneer ik in de douche sta, valt Maikels mond open. ‘Schat, je bent echt mega rood. Je bent helemaal verbrand! Daarom voelde je je niet lekker!’, brengt hij uit. En nu zie ik het ook; de kleur ‘rood’ krijgt een andere betekenis als je naar mijn huid kijkt. Na het douchen is mijn huid nog stroever en ik voel me steeds slechter. Uiteindelijk komt de eigenaresse van ons huisje er aan te pas. Met aloë vera, speciale planten en ijsblokken kom ik deze ellendige nacht door…..
Een pepertje maar.....
Onze laatste avond in Pai brengen we door in één van de fantastische eettentjes in het centrum. Ik laat me uitgebreid informeren door de ober en besluit voor de Pad Thai te gaan met één pepertje achter zijn naam op de menukaart. Ik zie verder alleen maar gerechten met twee, drie, vier, vijf of zes pepers en ik besluit dat ik dit wel aan kan. Maikel en ik beginnen gulzig te eten en na enkele minuten kijken we elkaar aan. De vlam slaat in de pan! We beginnen allebei enorm te tranen, mijn keel staat in de fik en mijn verbrande huid helpt ook niet echt mee. Vijf minuten lang gaan we volledig stuk en we zien dat de obers zich kostelijk vermaken. Wanneer ze uitgelachten zijn, reiken ze ons pure ranja aan. De zoete siroop blust onze rode vlammenzee. Pfff…..
Wanneer we onze scooters die avond moeten inleveren, passeren we nog een paar knusse huisjes van locals. Maikel vergist zich in de weg en rijdt vol vertrouwen een oprit op. Ik roep hem nog na, maar door de helm die over zijn oren valt, is dat zinloos. Een zeer opgewonden hondje rent met hetzelfde vertrouwen naar Maikel toe en beginnend enthousiast te keffen. Het opgewonden standje, de hond, maakt bijtende bewegingen naar de kuiten van mijn wederhelft. Maikel struggelt zichtbaar met het omdraaien van de scooter, het afweren van Fikkie en het redden van zijn favoriete sneaker. Ik had kunnen helpen, maar ik heb vooral gelachen.
Vlak voor vertrek maken we de balans op. Onze conclusie: Pai is fantastisch. Ook al hebben we hier en daar wat pech gehad, Pai heeft ons op geen enkele manier teleurgesteld. Je komt hier inderdaad naar toe voor de groene omgeving, de sfeer, het bruisende centrum, het heerlijke eten, de zon, de mensen en voor nog zoveel meer. Wanneer ik zie dat Aroon ook voor de terugweg onze chauffeur is, ben ik teleurgesteld. Dat is niet alleen vanwege zijn rijstijl, maar vooral omdat we Pai nu echt gaan verlaten…..
Benieuwd naar wat wij nog meer meemaakten in Azië? Klik dan hier!
